Mja, dat begrijp ik wel Jozef. En je woonde inderdaad niet echt in de meest rustige straat daar :|
Toen ik er mijn eigendom in 1975 op plan kocht, waren de panden in de doodlopende straten helaas al uitverkocht.
Maar toen ik er ging wonen, in 1977, was desondanks de Wouter Dilftlaan nog een rustige straat. Er woonden mensen zoals ik, die toen 25 was, met kleine kinderen.
20 jaar later was het er al heel wat minder rustig, toen de intussen opgegroeide kinderen midden in de nacht met hun boenke-boenke karren door de straten scheurden.
Later kwam er dan nog die school bij.
Ik heb zelfs een paar jaar geleden nog stage gelopen op die school 
Aha, je staat in het onderwijs... fijn om weten.
Een prof aan de univ zei me ooit eens: "Les geven is goed, maar je mag het niet teveel doen, want door altijd maar hetzelfde uit te leggen aan mensen die het niet weten, ga je op de duur denken dat je slim bent."
En mijn huisarts zei me ooit eens: "Trouw nooit met een verpleegster, een apotheekassistente, of een onderwijzeres, want die denken altijd dat ze alles beter weten".
Ik hoop dat dat op jou niet van toepassing is...
Echt erg van je kat... En nog triestiger dat die mensen dan doorrijden... (Dat doet me dan ook denken aan de vele mensen die voor de zomervakantie hun hond/kat in de velden afzetten... zie dat vaak gebeuren als ik bij m'n vriend ben... Triestig! Ik begrijp niet hoe mensen dat over hun hart krijgen!!!!!)
Het is zoals de inbreker aan wie de rechter vroeg hoe hij het over zijn hart had kunnen krijgen om bij een oude dame in te breken. Hij antwoordde: "Over mijn hart, dat was niet moeilijk, maar over die muur, dat was heel wat anders."
Sommige mensen kunnen probleemloos veel over hun hart krijgen, Jari.
Enkele jaren geleden vertelde een kennis mij dat hij kwaad was op zijn dochter, omdat ze hem om 03:00 u. 's nachts uit zijn bed gebeld had om haar te komen helpen, want ze was met een vriend een bospad ingereden, en door de lichten te laten branden, was haar batterij platgeraakt en kon ze niet meer starten.
Ik antwoordde hem dat ik niets liever zou hebben dan dat mijn dochter mij daarvoor om 03:00 u. 's nachts zou opbellen. Want dan zou ik haar ten minste nog hebben, doch ze is helaas overleden op 26.02.2002 op amper 25 jarige leeftijd na een lange en erge lijdensperiode ingevolge een ongeneeslijke ziekte.
Hij bekeek het incident met zijn dochter toen wel enigszins anders.
Vandaag ben ik hier een 12-jarig meisje gaan helpen met haar cursus Frans, want haar moeder kent geen Frans. Een ongelooflijke schat van een kind, dat meteen mijn hart weten in te palmen heeft. Maar ze heeft in mijn armen liggen huilen omdat haar papa verleden zondag het gezin verlaten heeft voor een andere vrouw. Dat gaat ver mijn verstand te boven, Jari. Haar moeder heeft alles om een man gelukkig te maken, maar ook al was dat niet zo: ik zou het nooit aankunnen om zo een kind te verlaten. Haar papa was zoveel in haar leven. Nooit zal zij kunnen begrijpen waarom hij haar verlaten heeft, louter om van het ene bed in het andere te kruipen. Ik hoop alleen maar dat ik nu zoveel mogelijk voor haar zal kunnen doen opdat ze zich bemind en gewaardeerd zal voelen. Haar moeder vroeg mij hoeveel ze mij verschuldigd was voor mijn taalhulp. Ik heb haar gevraagd hoeveel ik haar verschuldigd was voor de enorme vreugde om haar dochter te mogen helpen, en heb haar gezegd dat, als ze het ooit zou wagen om een bankbriefje op tafel te leggen, ik het onmiddellijk aan haar dochter zou geven.
Mja, Duitsers op de baan... respect! Jammer dat het hier zo'n chaos is!
Ik kan je verzekeren, Jari: als ik van hier naar mijn schoonouders rijd, leg ik ongeveer 800 km in Duitsland af, en nog eens 200 km in België. Maar die 200 km in België zijn véél vermoeiender dan die 800 km in Duitsland.
