Doordat Leslie, en ook ik al gedeeltelijk, België verlaten hebben, zijn we destijds in België met heel wat mensen in gesprek gekomen over emigratie.
We zijn daarbij telkens tot dezelfde vaststelling gekomen: het is iets waar je (in ons geval beiden) voor 100% moet achterstaan.
Als je erover nadenkt met de overweging van de hindernissen die je zou moeten overwinnen, zoals taalkennis, dan komt er niets van.
Op het ogenblik dat je voldoende gemotiveerd bent door de voordelen, neem je de rotsvaste beslissing om te emigreren naar een bepaalde streek. En je laat je daar niet meer afbrengen door wat je daarvoor voor elkaar moet krijgen, want voor elk van die dingen bestaat er een oplossing.
Het is natuurlijk wel gemakkelijker als je nog geen kinderen hebt of al geen kinderen meer hebt waar je nog moet voor zorgen.
Rafael, in de Eiffel zit je dan bovendien nog niet ver van je ouders en andere familieleden.
Startkapitaal? Dat heb je toch niet nodig als je in het buitenland geen eigen zaak wil opstarten, doch als werknemer aan de slag wil gaan. De Belgische diploma's worden erkend in Duitsland. En er zijn genoeg mensen die naar Duitsland emigreren zonder daar meteen een woning te kopen, er zijn hier ook huurwoningen.
De taal? Er zijn tegenwoordig zoveel manieren om een vreemde taal te leren. Duitsers zijn overigens geen muggenzifters als het op de taal aankomt. En als je de taal nog niet zo goed beheerst, doch een job wil waarbij je geen rechtstreeks contact met de klanten hebt, maken de werkgevers daar geen punt van. Je zou moeten weten hoeveel er hier in Bayern uit de voormalige oostbloklanden werken die maar weinig Duits kennen (tegen hetzelfde loon als hun Duitse collega's).
Met een basiskennis Duits hoort hier na 6 maanden geen mens meer dat je niet van hier bent. Op één voorwaarde: als je met je partner komt, dat je ook met haar of met hem Duits spreekt, anders mag je 2 jaar rekenen.
Duitse werkgevers hechten ook totaal geen belang aan je afkomst en nationaliteit, en ze zullen geen Duitsers bevoordeligen tegenover buitenlanders. Het gaat om wat je kent en kunt, wat je bereid bent om aan te leren, en je bereidheid tot goed en hard werken. Leslie geniet als vooralsnog Belgische van de bedrijfsleiding van het hotel waar ze werkt al meer aanzien dan een aantal van haar Duitse collega's.
