Als het voor één keer eens mag: iets dat niet over wegverkeer gaat, doch over postverkeer.
Op donderdag 12 augustus werd mijn vader 86 jaar.
Toegegeven: we hadden er wat laat aan gedacht. Daarom brengt Leslie op woensdag 11 augustus een wenskaart naar het postkantoor bij de ochtendopening ervan, en vraagt om ze PER EXPRESS te verzenden.
De al wat oudere en ervaren uitbater van het postkantoor (in Duitsland werden postkantoren met niet meer dan 2 loketten geprivatiseerd), die we ook privé kennen, mompelt: "Naar België per express? De zending komt er gegarandeerd sneller bij de bestemmeling aan als je ze als gewone brief verstuurd."
Dat klinkt uiteraard zeer onwaarschijnlijk, en dus vraagt Leslie toch maar een verzending per express.
Ik weet het: in tegenstelling tot hier, zijn de Belgische postbodes te lamlendig om 's zaterdags nog post te bezorgen (en de brievenbus moet zich bij het trottoir bevinden; hier komt de postbode onze oprit opgereden en begeeft zich met de post naar de brievenbussen in ons inkomportaal), en 15 augustus was een wettelijke feestdag.
Gisteren, woensdag 17 augustus, belt mijn vader mij om me te bedanken voor zijn verjaardagskaart, die op woensdag 17 augustus eindelijk toegekomen is!!!
Iedere keer is het hetzelfde: post van hier naar België doet er minstens 4 werkdagen over (Belgische, slechts van maandag tot vrijdag, hoewel voor de sociale wetgeving de zaterdag ook een werkdag is), maar post van België naar hier komt hier de volgende dag of uiterlijk één dag later aan.
Niet moeilijk dat we niet de minste moeite gehad hebben met onze emigratie naar hier. We hadden immers een dubbele motivatie. Enerzijds wilden we dolgraag hier in deze parel van de Alpen wonen. En anderzijds wilden we, na de talrijke vakanties die we hier doorgebracht hadden, zo snel mogelijk weg uit België.
Als we zouden terugkeren naar België, dan denk ik dat het geen 3 maanden zou duren vóór we rijp zijn voor een psychiatrie.
Jullie, autochtone Belgen die in België bljven, verdienen allen een standbeeld voor moed en zelfopoffering!
Zoals de notaris me zei: "Zorg dat je zo spoedig mogelijk niets meer met België te maken hebt, en bega vooral niet de fout om de Belgische nationaliteit te behouden op het ogenblik dat je de Duitse nationaliteit bekomt, want dan zijn problemen voorgeprogrammeerd."
We hebben bij hem een testament opgemaakt. Of beter gezegd: ieder één testament. Want voor Duitsland zou een gezamelijk testament geldig geweest zijn, doch in België uiteraard niet.
Het enige voordeel dat het Belgische geknoei ons opgeleverd heeft: we zijn in Duitsland gehuwd naar Duits recht, doch op het districtshuis in Hoboken heeft men per vergissing genoteerd dat we in Duitsland naar Belgisch recht zouden gehuwd zijn, en blijkbaar kan dat niet meer rechtgezet worden. Voor een eventuele echtscheiding moeten we dus in principe naar een Duitse rechtbank, doch kunnen we door deze vergissing ook terecht bij een Belgische rechtbank. Het is evenwel een louter hypothetisch voordeel, want we overwegen in de verste verte geen echtscheiding.
Post van de Belgische ambassade in Berlin wordt evenwel zowel naar Leslie verstuurd (die hier officieel woont) als naar mij (die volgens België naar Belgisch recht gehuwd ben met Leslie). Mocht België de nieuwe rijbewijzen invoeren vóór 01.08.2012 (datum waarop ik mij hier in het bevolkingsregister kan laten inschrijven), dan kan ik daardoor misschien, net als Leslie, een nieuw Belgisch rijbewijs bekomen via de Belgische ambassade in Berlin (die alles via de post afwikkelt) in plaats van 4.000 km te moeten afleggen (2.000 km heen en terug voor de aanvraag, en 2.000 km heen en terug voor het ophalen ervan),
