De auto blijft een statussymbool, en hoe je er mee rijdt daarmee profileert een (jong) persoon zich graag.
Ik ben altijd een vrij rustige bestuurder geweest, ook als jonge bestuurder. (misschien vanuit mijn beroep uit)
Van anderen kreeg ik soms de opmerking dat ik een sukkelaar (nu zeggen ze loser) op de weg was, hoewel ik zeker niet als een bompa reed. (nu wel, want ik
ben bompa

)
Intussen, 40 jaar verder, hebben sommigen die mij sukkelaar noemden al een aantal auto's in de kreukels of total-loss gereden en wat mensen en zo zichzelf (lichte) kwetsuren aangedaan. Maar deze sukkelaar (tot nu toe) nog niet.
Ik stel vast dat in publiciteit voor auto's nog altijd wordt ingespeeld op status en profilering.
Zolang dat, zoals in een andere draad aangehaald (politierechter D'ondt), de geestelijke bekwaamheid en het verantwoordelijkheidsgevoel van een bestuurder niet mee de rijbekwaamheid bepaalt, zit men op een dood spoor.
(Jonge) mensen die opvallen door hun gevaarlijke hun rijattitudes moeten erop kunnen aangesproken worden (in een eventueel verplichte cursus bijvoorbeeld), naast de boetes die ze soms opstapelen.