Privacy wetgeving is een heel complex gegeven in Europa, omdat alle landen hun eigen ding willen doen.
Dan moet je maar eens met recht te maken krijgen waar twee Europese landen bij betrokken zijn, zoals het IPR (internationaal privaatrecht), waarvan ook ieder land zijn versie heeft, en enkel zeer gespecialiseerde (en bijgevolg zeer dure) advocaten weten hoe de "collisions" opgelost worden.
Als mijn vrouw en ik zouden overlijden, zegt Duitsland: "Het waren Belgen, dus België beslist wat er met hun huis gebeurt." België stuurt alles terug naar Duitsland en zegt: "Voor een onroerend goed beslist het land waar het goed gelegen is". We hebben dan maar een testament gemaakt. In Duitsland kan je een gezamelijk testament maken, maar de notaris wist dat dat in België niet geldig is, dus hebben we twee afzonderlijke testamenten moeten maken.
Toen we onze auto's hier in Duitsland lieten inschrijven, hebben ze onze Belgische kentekenplaten ingehouden en kregen we daar een attest van. Ja, ook de voorste kentekenplaat moesten we afgeven, want volgens de ambtenaar was het niet mogelijk dat dat slechts een copie was. Ik heb hem gevraagd of hij misschien ook de copie van mijn aanhanger wenste, maar een aanhanger met hetzelfde kenteken als het trekkend voertuig bestaat in Duitsland niet en kon dus ook in België niet bestaan.
In België kregen we onze inschrijving evenwel niet geschrapt met dat attest. Een beamte vroeg: "Heeft U de kentekenplaten aangetekend naar ons gestuurd, want anders sturen we ze terug". Waarop mijn vrouw zei: "Dan stuurt U ze toch aangetekend terug, want anders stuur ik ze U terug". De derde keer dat Leslie belde, kreeg ze een ambtenaar aan de lijn die wist dat er bij de DIV één persoon van die procedure op de hoogte is, maar hij kon zich niet herinneren wie."
We deden navraag bij de Zulassungsstelle hier in Bad Reichenhall. België, dat was de laatste 10 jaar maar één keer voorgevallen, maar diegene die dat toen afgehandeld had, was intussen met pensioen.
In Flensburg wist een beamte ons te zeggen dat we in België bij de DIV naar mevrouw Adriaenssens moesten vragen. Die bleek inderdaad op de hoogte te zijn, doch ze drukte ons op het hart om het attest persoonlijk naar haar op te sturen, want, zo zei ze, "mijn chef kent de procedure niet, als het bij hem terechtkomt, gooit hij het in de papiermand".
Om hier te kunnen huwen naar Duits recht, moesten al onze Belgische documenten naar het Duits vertaald worden door een beëdigd vertaler. Op een vorige huwelijksakte van mij, die in het Frans opgesteld was, stond in de kantlijn in het Nederlands het woordje "echtscheiding" gevolgd door de datum. Voor dat ene woordje moest de vertaling gebeuren door een vertaler die zowel beëdigd was voor Frans-Duits als voor Nederlands-Duits, en dat zijn geen goedkope gasten.
Omdat we Belgen waren, hadden we in Duitsland een "Ehefähigkeitszeugnis" nodig, een getuigschrift dat we in België zouden mogen huwen. België en Bolivië zijn de twee enige landen ter wereld die een dergelijk getuigschrift niet afleveren. België wilde enkel een "Unbedenklichkeitszeugnis" afleveren (een getuigschrift dat er geen bezwaren tegen ons voorgenomen huwelijk bekend waren), maar dat is hier in Duitsland van nul en generlei waarde. Om zonder dat Ehefähigkeitszeugnis toch te kunnen huwen, heeft de burgerlijke stand van München een rechtsprocedure bij het Oberlandesgericht voor ons moeten voeren (de kosten waren natuurlijk wel voor ons).
We zijn gehuwd naar Duits recht en hebben gebruik gemaakt om Baum, mijn familienaam, als gemeenschappelijke familienaam te kiezen. De ambtenaar van de burgerlijke stand heeft dan ook in naam van de bondsrepubliek Duitsland mijn vrouw verklaart dat ze toen "Frau Baum" werd. Maar België erkent dat niet, daar blijft ze mevrouw Laseur (haar geboortenaam).
Mijn vrouw wou haar Belgisch rijbewijs inruilen voor een Duits rijbewijs. De beamte gaf haar de raad dat niet te doen zolang ze de Duitse nationaliteit niet heeft. "Want," zo zei hij, "op uw belgische identiteitskaart staat Laseur als familienaam, doch ik mag U enkel een rijbewijs afleveren op naam van Baum. En ik wens U veel succes om bij een politiecontrole een gewone agent ervan te overtuigen dat mevrouw Baum en mevrouw Laseur dezelfde persoon zijn."
In België hebben ze bij de inschrijving van ons huwelijk bij de burgerlijke stand een fout gemaakt: er staat dat we in Duitsland naar Belgisch recht zouden gehuwd zijn. We zouden een procedure voor de rechtbank moeten voeren om dat te laten rechtzetten, maar dat hebben we er niet voor over. Intussen kunnen we ons daardoor bij een eventuele echtscheiding tot een Belgische rechtbank wenden, zodat we in België uit de echt gescheiden, doch blijven we in Duitsland gehuwd omdat een Belgische rechtbank niet bevoegd is, aangezien we naar Duits recht gehuwd zijn.
Het zijn slechts enkele voorbeelden tussen twee buurlanden van de EU. De notaris had gelijk toen hij ons de raad gaf om ervoor te zorgen dat we zo snel mogelijk niet meer met twee landen te maken hadden.
