Anderzijds een rechter die bij mij toch wel heel wat bedenkingen oproept.
Het probleem is dat de wet misbegrepen wordt. Die stelt dat zwakke weggebruikers die schade lijden bij een ongeval, sowieso moeten vergoed worden.
Niks "sowieso"! Als de zwakke weggebruiker een zogenaamde "onverschoonbare fout" gepleegd heeft, krijgt hij geen schadevergoeding. En rechters zijn meer dan eens van oordeel dat dat het geval was, het hoeft daarbij echt niet om bewezen zelfmoord te gaan.
Januari 2001:
Trambestuurder Oswald De Poorter wordt vrijgesproken voor een ongeval dat het leven kostte aan de 86-jarige Yvonne Merckx. De vrouw was nochtans via het zebrapad overgestoken, maar deed dat volgens de rechter 'te onvoorzichtig'.
Hoe die vrouw overgestoken was, doet totaal niets terzake. Trambestuuders dienen voetgangers op een oversteekplaats geen voorrang te verlenen.
Juli 2003:
Jolande Van Rostenberghe wordt voor drie vierde schuldig bevonden aan haar eigen aanrijding toen ze een parkeerplaats probeerde vrij te houden voor haar man. De bestuurder had vluchtmisdrijf gepleegd.
Het is verboden en verwerpelijk jezelf op te stellen op een parkeerplaats om ze vrij te houden. Maar daarom mag je zo iemand toch niet aanrijden. De bestuurder die dat toch opzettelijk doet, moet maar 1/4 van de verantwoordelijkheid dragen? Wat voor een land is dat?
April 2005:
Ondanks een rondzendbrief van de procureurs-generaal over het meerekenen van een foutenmarge bij snelheidsovertredingen veroordeelt Verstuyft een bestuurder die te hard reed tot het afgeven van zijn rijbewijs. Als de rechter de foutenmarge had erkend, was dat niet nodig geweest.
Inderdaad, wettelijk is de rechter niet verplicht rekening te houden met de voorziene foutenmarge. Doch die marge is er niet zomaar. De meettoestellen zelf hebben weliswaar slechts een zeer kleine afwijking, doch ze worden maar zelden volkomen correct opgesteld, en dan is rekening houden met de foutenmarge wel degelijk nodig.
Of hoe weinig rechtszekerheid je zelfs bij een vermaarde rechter hebt.
