Daarstraks, E313 richting Antwerpen. De eerste felle regenbui na een lange periode droogte, en de weg ligt er spierwit van 't schuim. Gevaarlijk glad, dus. Voor alle zekerheid toch maar m'n snelheid wat gematigd. Op de linkse rijstrook komt er een ganse sliert (ik telde er zeker 6!) auto's me voorbij. Afstand houden, forget it. Er waren er zeker twee, waar ik m'n hand niet meer zou willen tussen steken.
Na mijn werk rij ik naar huis. Ik neem in Melsele de oprit van de E34/N49. Er staat een VOLVO op de pechstrook, vier pinkers op. Op de E34 zelf, stopt een bestelwagen, pal bovenop het stukje verdrijvingsvlak (het stukje tussen de pechstrook, en waar de invoegstrook begint).. Een passagier stapt uit, en steekt de oprit over, naar de VOLVO. Bestelwagen rijdt rustig verder, zo tegen pakweg ongeveer 5, hooguit tien kilometer per uur. Op de invoegstrook nota bene! Juist ja, die strook die ik nodig heb, om snelheid te halen, en me aan te passen aan de snelheid van 't verkeer op de E34. Es geclaxonneerd, gedimd met m'n grootlichten, allemaal niks gekort. Bestelwagen kachelt op z'n dooie gemakje verder, uiteindelijk de pechstrook van de E34 op. Gelukkig quasi geen verkeer op de E34, zodat ik toch m'n weg kan verder zetten. Blijkt dat de man nog druk aan 't bellen is ook, en dat hij aan 't wachten was op die Volvo. Volvo doemt even later op in m'n spiegel, en beiden stuiven mij voorbij.
Was 't nu echt zo moeilijk voor die bestelwagen om gewoon eerst de afrit te nemen, vervolgens de opnieuw de oprit, en zo bij die Volvo te geraken? Te weinig spanning, zeker?
Helaas geen blauw te zien. En alsof de duivel ermee gemoeid is: net voor het ingaan van de bocht, zie ik toch wel een Volvo met blauwe zwaailachten actief op d pechstrook staan, zeker? (Toemme, spijtig dat ze niet een paar kilometer eerder stonden, en de capriolen van die bestelwagen konden vaststellen).
