Ik was terug op weg naar de melkerij, na mijn nachtronde. Melk nog lossen, tanken en klaar. Ik kom aan de spooroverweg aan het station van Belsele bij Sint-Niklaas. Zo rond een uur 4 u 15 's morgens. Komen er drie onfrisse types op mij af. Wild zwaaiend met hun armen. Het zagen er mij niet meteen arbeiders uit op weg naar hun werk. Maar eerder een trio dat recht uit een discotheek of zo kwam. In elk geval, 'k had de indruk dat ze ferm onder invloed waren.
Of ik hen efkes kon helpen duwen?
Huh? Ze wijzen naar hun auto. Die auto daar, effe duwen, zijn we zo weg. Die auto stond hing dwars gekneld tussen de rails nààst de overweg. Ja, dag Jan. Ik rij de overweg over, en zet mijn zwaailampen op. Meteen de flikken bellen, ja.
"Waarom?"
"Omdat dat hier een overweg is, tiens. Of wou je hier staan supporteren tot je auto weggekegeld wordt door een aanstormende trein of zo?"
"Pff, moet dat nu écht?"
"Ben al bezig. Denk je nu écht dat jullie die auto hier eigenhandig gaan uitkrijgen op een veilige manier? En ga nu tenminste van dat spoor weg."
Ze dachten waarschijnlijk rap die auto daar weg te duwen. Niks gezien, niks gehoord....
Vlak voor de overweg zie ik een kat liggen. Als ik een gokje mag wagen: geschrokken van die kat, en dan maar een snok aan zijn stuur gegeven. Ik heb niks tegen dierenliefde. Maar om daarvoor nu je auto in de prak te rijden, en je dwars over de treinsporen te "parkeren", .... Dan hoor je simpelweg niet met een auto te rijden. En oh ja: poezeminneke was dus morsdood. Veel heeft zijn daad uit dierenliefde dus niet opgeleverd. Behalve dan een auto die perte totale is, takelkosten, wellicht nog een fikse claim van de NMBS als er vertragingen zijn, en een (hopelijk stevige) sanctie wegens rijden onder invloed.
'k Moet zeggen: ze kwamen nogal rap aangestormd. Voilà, mogen zij het oplossen, kan ik mijn melk gaan lossen en dan hop: bedje in.
