Deze morgen op een breed voetpad (3-tal m). Het voetpad ligt voor mij links van de weg, ik wandel vlak langs de wagens. Het kleine stukje naast de wagens is bedekt met betonklinkers, de rest is stevige dolomiet.
Langs de andere kant komt er een fietser aangereden op het voetpad, haar plaats is hier eigenlijk op de weg, wat ook (niet reglementair) staat aangeduid. Hoe dan ook het voetpad is zeer zeker niet aangeduid als fietspad.
Ik ben geen muggenzifter en ga maar zo dicht mogelijk bij de auto's wandelen. Ze wil absoluut niet op de dolomiet fietsen en rijdt mij dan maar aan, ik kon niet weg, de auto's blokkeerden mij. Blijkbaar is ze het niet gewoon om te fietsen (ze reed met een Villo-fiets) en heeft ze moeite om haar evenwicht te bewaren na de aanrijding, maar hoe dan ook sukkelt ze toch nog zo'n 30 m verder.
Uiteindelijk besluit ze te stoppen, maar het neerzetten van een voet om ze je evenwicht terug te winnen is haar wreemd. Ze zakt ineen als een miserabele pudding en ligt daar een beetje verwrongen rond haar fiets. Ze begint me uit te schelden in het frans dat ik haar heb laten vallen, tiens eigenaardige zienswijze maar kom. Ik antwoord haar dan maar dat ze beter even nadenkt en niet op de voetpad rijdt of alleszins uitwijkt, terwijl ik me omkeer om die 'koe' even recht te helpen.
Haar antwoord, "C'est toujours la même chose avec les flamands" (ik had in het Nederlands geantwoord). Bon, dan draai ik me maar terug om en mag ze haar eigen domme lijf rechthijsen, wat trouwens al gebeurd was. Ze slingert nog wat franse scheldwoorden naar mijn hoofd en zet haar weg voort over het voetpad.