Als ik morgen iets jat op m'n werk, word ik ook op staande voet ontslagen. Idem als ik zou frauderen, m'n baas op 1 of andere manier bedriegen. En zonder opzeg, ontslag wegens dwingende redenen. Dus doppen, zal er dan evenmin inzitten. En op de melkerij, werk ik niet direct in een soort voorbeeldfunctie zoals iemand die voor de politie werkt.
En als ik in mijn privéleven een te ernstige verkeersinbreuk zou plegen, die mij een verval oplevert, kan ik ook een tijdje niet meer met de camion rijden. En dan is het bye bye brevet. Bye bye job in de rijschool. Owee dus, als de variabele signalisatie boven de E313 of de Antwerpse Ring weer maar eens tilt slaat, en totaal overbodig 50 aangeeft. Terwijl de snelweg leeg is, geen incident te zien, geen wegenwerken te zien, en de weersomstandigheden ideaal zijn. Dan heb ik de keuze: ofwel levensgevaarlijke capriolen uithalen om die 50 te respecteren, ofwel bidden dat er vooral gene flitser afgaat.....
En verder zie ik nog een hemelsbreed verschil in het verzoek van een advocaat tot een milde werkstraf, en een beklaagde die zélf zijn strafmaat wil gaan bepalen.
De eerste (hoe het bij mij ergens overkomt) "Mijnheer de rechter, hier voor u staat iemand die een fout begaan heeft. Ze ziet die fout in, en heeft daar oprecht spijt over. En ze wil die snelheidsboete betalen. Maar daarvoor heeft ze haar job nodig. Hard nodig. En (bij wijze van voorbeeld) ook haar kinderen hebben haar nodig. Zou het niet jammer zijn, mochten zij voor de rest van hun leven mee de dupe zijn van deze fout van hun ma? Daarom durf ik u vragen om haar nog een kans te geven, en haar een werkstraf te geven."
De tweede geeft mij dan eerder de indruk van "Pffft, zég amai zenne. Ik ben al hard genoeg gestraft." Geeft mij eerder de indruk de ernst van haar fout niet in te zien.
Daarom: laat haar advocaat haar bijstaan en verdedigen. En laat de rechter dan wikken en wegen en (eventueel) een straf opleggen die hij gepast vindt voor deze dame. Of met uitstel uitspreken, weet ik veel. Maar laat het aub aan de rechter.