huidig vervoermiddel

[bibi585]

Langs deze weg nogmaals onze innige deelneming bij het verlies van je vader en, zoals Joeri reeds schreef, bewonderenswaardig de manier waarop je ermee omgaat.

Toen mijn vader op 27 Augustus 1987 stierf, na een jarenlange slepende ziekte, zou ik het niet kunnen opbrengen hebben om een toespraak te houden in de kerk.
Nu trouwens nog altijd niet moest men mij het vragen bij het verlies van een dierbare.

[jozef]

Vooreerst hartelijk dank voor de blijken van deelneming naar aanleiding van het heengaan van mijn vader.

Toen mijn vader op 27 Augustus 1987 stierf, na een jarenlange slepende ziekte, zou ik het niet kunnen opbrengen hebben om een toespraak te houden in de kerk.

Dat kan ik begrijpen. De begrafenisondernemer had mij trouwens vooraf de raad gegeven om erover na te denken of ik dat emotioneel wel zou aankunnen.

Maar mijn moeder had het mij gevraagd, en voor haar is niets mij teveel. Mijn vader heeft me ooit gezegd: "Een moeder heb je maar één in je leven." Ik wilde dat zij, de familieleden, vrienden, bekenden en ik ons die dag verbonden voelden, niet door de leegte die mijn vader achterliet, maar wel door een leven van goedheid waar we trots kunnen op zijn en een voorbeeld kunnen aan nemen.

Ik heb het geluk dat ik mijn emoties tijdelijk kan onderdrukken: nu eerst een waardige toespraak over mijn vader houden, voor de tranen is er straks nog tijd genoeg.

Een mens mag blij zijn als hij tot zijn 59ste nog zijn vader gehad heeft.

[Michel]

Een mens mag blij zijn als hij tot zijn 59ste nog zijn vader gehad heeft.

Idd, Jozef.

Ik heb mijn ma verloren toen ze 49 jaar was na lange ziekte (M.S.)
Dan is mijn vader heengegaan met 64 jaar (kanker)
Mijn 4 jaar jongere broer was amper 28 jaar toen hij stierf (ongeval)

Daarvoor zijn langs andere kant van de familie enkele meer als 95 jaar geworden.

[JC]

Een mens mag blij zijn als hij tot zijn 59ste nog zijn vader gehad heeft.

Inderdaad, mijn vader is gestorven toen hoe nog maar pas 51 was en dan nog exact op zijn 30ste huwelijksverjaardag.

[bibi585]

Mijn vader was 60 en ik heb hem amper 3 jaar weten kunnen gaan werken tijdens mijn jonge leven.
Gestorven aan keel- en uiteindelijk ook longkanker toen ik 19 jaar was en dit amper 2 jaar nadat ikzelf genezen verklaard was, na 8 jaar behandeling, van ... jawel ook kanker.

[jozef]

Inderdaad, mijn vader is gestorven toen hoe nog maar pas 51 was en dan nog exact op zijn 30ste huwelijksverjaardag.

De viering van de 60ste huwelijksverjaardag van mijn ouders op 29 december stond al aangekondigd in De Wommelgemnaar, het tweemaandelijks tijdschrift van de gemeente Wommelgem, maar het heeft helaas niet meer mogen zijn.

[bert.covens]

De viering van de 60ste huwelijksverjaardag van mijn ouders op 29 december stond al aangekondigd in De Wommelgemnaar, het tweemaandelijks tijdschrift van de gemeente Wommelgem, maar het heeft helaas niet meer mogen zijn.

Oei, da's pijnlijk.

Dan staat er je moeder ongetwijfeld een bijzonder zware periode te wachten, nu.  Een periode van feestdagen, is sowieso altijd lastig omwille van het gemis van een dierbare.  En zeker het eerste jaar, is -althans naar mijn persoonlijk aanvoelen-  nog het pijnlijkst.  Dan word je er voor de eerste keer bikkelhard mee geconfronteerd dat je dierbare er niet meer is.  En er nooit meer zal zijn.  Die eerste keer dat die 1e stoel aan de feesttafel leeg blijft.  Dat 1e cadeautje minder onder de kerstboom.  Die eerste keer op 1 januari, dat je niet meer langs dat 1e adres gaat om gelukkig nieuwjaar te wensen.  Of die eerste huwelijksverjaardag zonder je vader, nota bene de 60e die je vader helaas niet meer gehaald heeft.  Dat wordt zonder twijfel een pijnlijke, zware dobber.

Ik wens je nogmaals oprecht erg veel sterkte.  Ik hoop dat jullie allemaal veel steun aan elkaar hebben.  Want julie zullen elkaar ongetwijfeld hard nodig hebben deze periode.

[jozef]

Dan staat er je moeder ongetwijfeld een bijzonder zware periode te wachten, nu.  Een periode van feestdagen, is sowieso altijd lastig omwille van het gemis van een dierbare.  En zeker het eerste jaar, is -althans naar mijn persoonlijk aanvoelen-  nog het pijnlijkst.  Dan word je er voor de eerste keer bikkelhard mee geconfronteerd dat je dierbare er niet meer is.  En er nooit meer zal zijn.  Die eerste keer dat die 1e stoel aan de feesttafel leeg blijft.  Dat 1e cadeautje minder onder de kerstboom.  Die eerste keer op 1 januari, dat je niet meer langs dat 1e adres gaat om gelukkig nieuwjaar te wensen.  Of die eerste huwelijksverjaardag zonder je vader, nota bene de 60e die je vader helaas niet meer gehaald heeft.  Dat wordt zonder twijfel een pijnlijke, zware dobber.

Daar komt nog bij dat mijn 81-jarige moeder al ongeveer 10 jaar aan Parkinson lijdt. Haar motoriek is gestoord (ze breekt geregeld wat huisraad en ze gaat met een rollator). Ze lijdt ook aan hallucinaties, en vertoont ook al een begin van dementie.

Het is geen mens meer om nog alleen te wonen, en van hieruit kunnen we niet veel doen voor haar. Ook met de feestdagen kunnen we niet bij haar zijn, want uitgerekend dan kan Leslie uiteraard geen verlof krijgen in het hotel waar ze werkt.

Samen met haar huisdokter heb ik er haar gelukkig toch al kunnen van overtuigen om van het ziekenfonds een alarmknop te bekomen die ze altijd rond haar nek kan hangen.

Leslie en ik hebben haar voorgesteld om bij ons te komen wonen, maar daar wil ze niet van weten, ze wil ons niet "tot last" zijn. Alsof ik het als een last zou beschouwen om nu voor mijn moeder, die mijn hele leven lang al zoveel gedaan heeft voor mij, te zorgen.

Vandaag gaat een familielid met haar een aantal serviceflats bezoeken. Hopelijk vindt ze daar iets dat haar aanstaat.

Gelukkig is ze, zoals ze al haar hele leven geweest is, onvoorstelbaar moedig. Als we met haar telefoneren, huilt ze zo nu en dan wel eens eventjes, doch na 10 seconden weet ze zich weer te herpakken.

Ik wens je nogmaals oprecht erg veel sterkte.  Ik hoop dat jullie allemaal veel steun aan elkaar hebben.  Want julie zullen elkaar ongetwijfeld hard nodig hebben deze periode.

Hartelijk dank, Bert.

Zowel Leslie als ik hebben gelukkig een uitstekende verstandhouding met mijn moeder.

[Inazuma]

Ik heb eerst wat moeten bekomen, maar ik rijd nu met de Volvo S60 van mijn vader, die op 4 november 2011, op 86-jarige leeftijd, overleden is ten gevolge van een hartstilstand.

Mijn deelneming, Jozef.

Hij is intussen, na de 4de poging, eindelijk hier in Duitsland ingeschreven geraakt.

Vreemd, ik heb geen enkel probleem gehad om mijn auto daar te verkopen, en ingeschreven te krijgen voor de nieuwe eigenaar.
Was nog ingeschreven op mijn naam, en ik heb zelf de platen terug meegebracht.
Ze controleren wel of die kar niet geseind staat als gestolen.

Had je de auto misschien al op jouw naam laten overzetten in België ?

Om zijn Belgische inschrijving te laten schrappen

Had je de plaat gewoon moeten binnenbrengen bij een DIV kantoor of terugsturen naar de DIV ...

[jozef]

@ Inazuma:

Hartelijk dank voor je blijken van deelnemeing.

De wagen eerst op mijn naam laten inschrijven in België is een avontuur waaraan ik mij niet gewaagd heb. Als groot oorlogsinvalide had mijn vader bij de aankoop geen BTW en geen BIV moeten betalen (en betaalde hij ook geen verkeersbelasting, en destijds geen radiotaks). Het zou een vreselijke administratieve rompslomp geweest zijn om te bekomen dat ik, als erfgenaam (geldt ook voor de echtgeno(o)t(e) van de overledene), in België geen BIV zou moeten betalen hebben. Bovendien zou ik hem dan op 1.8.2012 toch hier moeten laten inschrijven hebben.

Bij de Zulassungsstelle hebben ze inderdaad nagegaan of de wagen niet geseind stond.

Het verloop hangt af van de Zulassungsstelle waar je gaat. In Aachen bijvoorbeeld zullen ze de procedure voor een wagen die uit België komt, wellicht kennen. Hier kennen ze de procedure voor een wagen die uit Oostenrijk komt (ligt op 15 km van hier), maar een wagen die uit België komt, dat gebeurt hooguit één keer in de hele loopbaan van een beamte. In plaats van inlichtingen in te winnen bij het Zentralverkersregister in Flensburg, improviseren ze dan maar wat.

De 3 eerste keren is onze verzekeringsmakelaar er naartoe gegaan. De 4de keer zijn we zelf gegaan met de truk die ik hier van onze Hongaarse huurders geleerd heb: "Wenn es ein Problem gibt, dan rufe ich einen belgischen Diplomat an."

Telkens we bij die 3 eerste keren vroegen wat er niet in orde was, kon noch onze verzekeringsmakelaar, noch de Zulassungsstelle het ons zeggen.

Onze verzekeringsmakelaar is er typisch ene van hier: "'t Zal me worst weten wat er niet in orde was, ik probeer het morgen nog wel eens opnieuw aan een ander loket."

Hij kende zogezegd iemand die onze VW Bora wou overkopen (2001, 1.9 TDI, 110 PK, speciale GTi reeks). Toen hij me zei dat de man er niet meer dan 2.000 Euro wilde voor geven, heb ik hem geantwoord: "Ik moet niet weten welk voorschot hij wil betalen, maar wel hoeveel in totaal."