Hallo iedereen,
Gisteren ben ik (ook eerder toevallig) op deze website terechtgekomen. Ik ben 32 jaar, gelukkig gehuwd, en trotse papa van 2 kindjes: Lotte (6 jaar) en Bram (4 jaar). Van beroep ben ik vrachtwagenchauffeur. Mijn job bestaat erin om verse hoevemelk te gaan ophalen bij landbouwers en die melk naar de melkerij te brengen. Voordien gebeurde dit altijd met camion-remorque. Maar om kosten te besparen, schakelt de werkgever hoe langer hoe meer over op trekker-opleggers. Sinds deze zomer rij ik daar dan ook mee. Ik ben zeker geen cowboy. M'n baas weet dat overigens maar al te goed. Hij wordt telkens tijdig verwittigd dat er bijvoorbeeld teveel melk (overgewicht) op een ronde gaat komen, of dat een ronde te zwaar is (tijdsgebrek). Mijn motto is: niet lanterfanten, maar ook niet racen. Ik probeer het nog altijd menselijk te houden op de baan. Tenslotte heb ik nog een echtgenote en twee schatten van kinderen, die thuis op me wachten. Al beweer ik hiermee zeker niet dat ik nooit es een fout kan maken....
Ik heb bij een erkend opleidingsinstituut een cursus gevolgd voor Brevet 3. Het schriftelijke examen en de mondelinge proef zijn goed meegevallen. En dan is het bij mij oorverdovend stillekes geworden. Eerst en vooral vond ik (nog) niet meteen m'n draai in het lesgeven zelf. (Lesmateriaal vinden, een eigen cursus opstellen, tijdsindeling opmaken ed). Daarbovenop heb ik een fulltime job, twee kids, en we zijn ons huizeke nog volop aan 't opknappen. Als klap op de vuurpijl ontdekten we vorig voorjaar dat m'n echtgenote voor de derde keer zwanger was. Zeven weken leefden we op wolken. Tot we die ene ongunstige echo te verwerken kregen. Er volgde nog een week lang onzekerheid. Maar uiteindelijk spatte onze droom uit elkaar: Greet kreeg een miskraam.
Zo geraakte het behalen van Brevet 3 wat op 't achterplan. Maar er wordt aan gewerkt, en ik heb er wel nog goeie hoop in.
