Ik denk dan in eerste instantie aan de voorschrijver (arts, specialist) en in tweede instantie aan de apotheker.
Die zou men kunnen verplichten de patiënt daar adequate info over te verstrekken.
De apotheker van mijn ouders doet bvb al zéér zorgvuldig. Daar krijg je bij het medicijn een din A4-blad met de voornaamste punten uit de bijsluiter. In simpel voor de doorsnee-Belg verstaanbaar Nederlands. Maw: alle belangrijke punten, zonder dokterslatijn. (Hoe te gebruiken, hoe lang niet autorijden, volledig uitnemen ook al ben je niet meer ziek etc.)
We weten immers allemaal dat bijsluiters zelden nauwkeurig gelezen worden, laat staan door iedereen begrepen.