In België kan natuurlijk alles, maar eigenlijk kan een land geen bilaterale overeenkomsten treffen die strijdig zijn met de eigen wetgeving ...
Het probleem is dat een aantal landen - niet alleen België - nalaat zijn wetgeving aan te passen aan internationaal gesloten overeenkomsten.
En dit zelfs inzake recht dat uitsluitend specifiek op internationale aangelegenheden betrekking heeft. België heeft bijivoorbeeld zijn IPR (internationaal privaatrecht), en Duitsland heeft zijn IPR, doch beide leveren collisions op. Er bestaat geen Europees IPR, elk land heeft het zijne.
Om als buitenlander in Duitsland naar Duits recht te mogen huwen, heb je een "Ehefähigkeitszeugnis" nodig van het land waarvan je de nationaliteit hebt: een attest dat je aan de voorwaarden voldoet om in dat land te mogen huwen (uiteraard moet je daarnaast ook aan de Duitse voorwaarden voldoen, bijvoorbeeld van verschillend geslacht zijn, wat in België niet meer het geval is).
Er zijn slechts twee landen ter wereld (waaronder België) die een dergelijk attest niet afleveren.
Bij de Belgische ambassade in Berlin konden we al wat meer bekomen dan in België: een "Undebenklichkeitsschein" (een attest dat België geen bedenkingen had bij ons huwelijk in Duitsland naar Duits recht), doch dat volstond niet.
We hebben dan ook via een procedure bij het Oberlandesgericht toestemming moeten bekomen om desondanks in Duitsland naar Duits recht te huwen. Daarvoor hebben we niets moeten doen; dat heeft het Standesamt in München (de burgerlijke stand in München, waar we ons als buitenlanders dienden aan te melden om te huwen) volledig afgewikkeld, enkel de kosten waren uiteraard voor ons.
Er is in België geen wettelijke voorziening dat inleveren bij een buitenlandse analoge dienst, dezelfde waarde heeft.
Inderdaad.
Als ze het evenwel niet zouden aanvaarden, blijft er mij enkel nog een valse verklaring van verlies of diefstal over.
Het is me trouwens een raadsel waarom de Duitsers die Belgische nummerplaat absoluut willen bijhouden en niet (laten) terugsturen naar de uitreiker ervan (DIV).
Mij ook.
Tot voor kort werden die platen bijgehouden door de Zentrale Verkehrsstelle in Flensburg. Maar bij gebrek aan plaats aldaar dient nu de lokale Zulassungsstelle die platen te bewaren en er de Zentrale Verkehrsstelle van op de hoogte te stellen.
Blijkbaar heeft je moeder de last met de DIV, dan stond het voertuig toch ofwel op haar naam, of nog op naam van je vader ?
De auto was eigendom van wijlen mijn vader, die per testament zijn hele nalatenschap overgelaten heeft aan mijn moeder (de langstlevende echtgenoot).
Officieel is hij aldus nog steeds eigendom van mijn moeder, en heb ik er zelfs het vruchtgebruik niet van, doch heb ik hem enkel in bruikleen, zodat ik geen successierechten moeten betalen heb.
Als mijn moeder nog 3 jaar langer dan mijn vader leeft, zijn we dat vergeten, en was het een schenking van mijn moeder. Na 3 jaar moeten daar geen schenkingsrechten meer op betaald worden.