Tja, gezellig is dat niet. Om je baas niet tegen de schenen te stampen vertrek je toch maar met een oplegger waarvan alle 6 de banden niet meer deugen. (Correct me, als ik je verhaal verkeerd begrijp). En dan krijg je zoiets, ben jij wel dik het haasje. Gelukkig voor jou leverde dat geen onoverkomelijke stress op, anders had je die stiel nooit volgehouden.
Kijk, op Kallo ken ik er 1 die het minder goed vergaan is. Een jongen, 24 jaar begint als RMO-chauffeur. Kan op zich wel rijden, maar maakt zich (veelal onnodig) overdreven druk, had véél te veel last van stress. Deed door die stress soms lompe dingen, gevolg: (teveel) schadegevallen bij de boeren, werd daardoor nog zenuwachtiger,.... Enfin, vicieuze cirkel dus. De baas liet hem op een bepaald ogenblik met een reserve-trekker wat industrievervoer doen, zodat hij geen last meer had van tijdsdruk. Geen boeren meer die kwaad zijn omdat ze nog niet kunnen beginnen melken omdat de melk er niet tijdig is opgehaald. Geen collega meer die met hetzelfde probleem zit, omdat hij de camion niet tijdig kan gaan wisselen met zijn collega enz. Uiteindelijk toch voortgedaan als RMO-chauffeur, maar veel had het tot dan toe nog niet gebaat. Cru gesteld, maar eigenlijk ware het beter geweest, mochten er toen knopen zijn doorgehakt geweest. Desnoods een andere job binnen hetzelfde bedrijf. Niet, dus. Voortgedaan, tot het op een zekere ochtend op de afrit van de E34/N49 richting Rotterdam grondig fout ging. Hoe het precies kwam, weet niemand met zekerheid. Door de zenuwen? Ingedommeld? In ieder geval: hij miste zijn bocht, de ganse combinatie tuimelde (zonder overdrijven), regelrecht over de betonnen jerseys die als vangrail fungeren. De jongen droeg tot overmaat van ramp geen veiligheidsgordel, en hij werd enkele meters van zijn cabine gevonden, liggend in het gras. Zijn arm moest zwaar geopereerd worden, en nu twee jaar later zijn dat nog steeds vreselijke littekens. Verder heeft hij er -gelukkig- lichamelijk weinig aan over gehouden. Al hoor je soms dat hij het lastig heeft om te praten. Ik heb hem onlangs nog gezien, toen ik bij zijn oom de melk ging ophalen. Hij zàg er niet uit. Erg. Korte termijngeheugen compleet weg, quasi nul oriëntatievermogen. Zeg er subiet een goeiendag tegen, en als je hem dan een half uur later ziet, weet hij daar al niks meer van. Hij is nu bezig om zijn medische shifting voor de vrachtwagen weer in orde te krijgen. Ik ben dan geen dokter, maar ik heb daar toch flinke twijfels over.
Die jongen was dus 24 jaar, nu 26 jaar. Echt meelijwekkend wat voor sukkelaar hij nu geworden is. En dat (naar ik vermoed) allemaal omdat hij véél te veel zenuwen had voor de stiel die hij uitoefende. Ik beweer niet dat men geen stress of zenuwen mag hebben. Maar als dat werkelijk buitensporige proporties aanneemt, lijkt het mij dat er ofwel oplossingen voor gevonden moeten worden. Ofwel -hoe cru het ook moge klinken- een andere stiel zoeken, die je beter ligt.
