@ Streets:
Ik word dit jaar 57 jaar. Tot verleden jaar heb ik, sinds mijn prille jeugd, zeer veel gefietst in België.
Over die periode van pakweg 45 jaar heb ik in België een enorme evolutie bij de fietsers gezien.
45 jaar geleden maakte je als fietser geen schijn van kans als je probeerde je voorrang van rechts af te dwingen van een automobilist. Iedere fietser besefte toen dat hij de keuze had: verzaken aan zijn voorrang, of aangereden worden.
Het was de tijd toen ik eens door een oen van een flik (jawel, die waren er toen ook al) werd tegengehouden omdat ik mijn linker arm uitgestoken had om aan te geven dat ik linksaf ging slaan, en hij mij zei dat het goed was voor één keer, maar ik mijn twee handen aan het stuur moest houden.
De laatste jaren dat ik in België fietste, kon ik mijn ogen niet geloven. Jawel, ik werd nog wel eens ingehaald door een automobilist met minder zijdelingse afstand dan me lief was. Maar telkens ik aan een kruispunt kwam, stopten alle automobilisten (inclusief vrachtwagen- en autobusbestuurders), of ze nu van links of van rechts kwamen. Ik kon hun gedachten zo van hun aangezicht aflezen: "Oppassen, jongens, een fietser, die denkt dat hij alles mag."
Als automobilist heb ik het ontelbare keren meegemaakt dat ik aan een kruispunt met voorrang van rechts moest stoppen voor een fietser die van links kwam. Een kort geluidssignaal leidde onvermijdelijk tot een opgestoken middenvinger vanwege de fietser.
Op een bepaalde plaats kwam ik als automobilist meermaals een fietser tegen die aan de linker kant van de rijbaan fietste. Mijn reactie was steevast zo dicht mogelijk bij de rechter kant van de rijbaan te riijden, zodat die fietser daar niet verder kon. Die fietser reed dan maar verder over het trottoir, maar je kunt je niet voorstellen wat voor verwensingen ik daarbij naar het hoofd geslingerd kreeg, en hoe dikwijls ik wel te horen gekregen heb dat "zwakke" weggebruikers altijd en overal voorrang zouden hebben.
Als fietser heb ik altijd voorrang verleend aan voetgangers op een oversteekplaats voor voetgangers. Ik stopte vóór de oversteekplaats, zelfs al bevond de voetganger die aanstalten maakte om over te steken zich aan de linker kant van de rijbaan. Je kunt je niet voorstellen hoe dikwijls ik daarbij voorbijgereden werd door fietsers die totaal geen voorrang verleenden aan de overstekende voetganger.
In Hoboken heb ik het eens meegemaakt dat ik een oversteekplaats voor voetgangers naderde op het ogenblik dat een leider van - ik schat - een 50-tal jonge kinderen (< 12 jaar) hen aanspoorde om al fietsend de oversteekplaats voor voetgangers te gebruiken om al fietsend de rijbaan over te steken. Ik ben toen gestopt, omdat ik die kinderen uiteraard niet wilde aanrijden, maar ik heb die leider wel eens verteld wat ik van zijn midsadig gedrag vond. Je kunt je niet voorstellen wat voor beledigingen en verwijten ik van die kerel te horen gekregen heb.
Ooit ben ik met de auto eens gestopt op meer dan 10 meter van een fietser waarvan ik voorzag dat hij de rijbaan schuin ging oversteken. Die 10 meter volstonden blijkbaar niet om hem toe te laten de rijbaan dermate schuin over te steken als hij gewenst had, en ik kreeg ook toen een hele scheldpartij te horen.
Ik weet het: er worden door elke categorie weggebruikers overtredingen gepleegd. En het zijn dikwijls diegenen die als automobilist de rechten van de fietsers niet respecteren, welke als fietser ook de rechten van de automobilisten niet respecteren. Maar dat neemt niet weg dat in België de fietsers een categorie weggebruikers uitmaken die. globaal genomen, meer dan welke andere weggebruikers ook, een loopje nemen met de naleving van het verkeersreglement.
Ze zijn dan verbaasd dat ze bij een ongeval, veell vaker dan ze verwachten, door de rechter veroordeeld worden voor een onverschoonbare fout, en bijgevolg geen schadevergoeding ontvangen.
Zo werd een vriendin van mijn vrouw, die in het hoogseizoen in een badstad (Nieuwpoort) uit een winkelgallerij kwam, door een fietser tegen hoge snelheid aangereden. Ze had onherstelbare hersenletsels opgelopen en verkeerde meer dan 2 jaar in coma, tot de stekker uit het stopcontact getrokken werd en ze overleed. De fietser heeft haar nooit bezocht of contact opgenomen met de familie en enig spijt betuigd. Hij kreeg in eerste aanleg slechts 50% van de aansprakelijkheid toegewezen, doch op advies van de Wielrijdersbond ging hij in beroep, waar hij 75 % van de aansprakelijkheid toegewezen kreeg.
De politici van het genre Jos Ansoms, die de fietsers in de waan gebracht hebben dat ze, als "zwakke" weggebruiker, altijd en overal voorrang zouden hebben, hebben al ettelijke verkeersslachtoffers onder de fietsers op hun geweten (het probleem is evenwel dat de meeste politici geen geweten hebben).
