Wat mij dwars zit, is dat procedurefouten nogal snel tot volkomen onterechte vrijspraak leiden. En ik vind dat sommigen hier, daar nogal licht overheen gaan. Als ontdekt wordt dat er procedurefouten gemaakt worden, zou het mij maar logisch lijken dat de volgende stap is, om na te gaan in hoeverre de persoonlijke belangen van de beklaagde geschaad werden.
Was die overvaller van die juwelier minder schuldig aan die ene zaak, stomweg omdat het parket de vrijspraak vroeg voor de bewezen feiten, ipv de zaak waarvan hij verdacht werd, maar nooit bewijzen gevonden zijn? Neen, toch? Maar hij wandelde wel vrolijk als een vrij man die rechtszaal buiten. Vind ik niet kunnen. Voor mij zou een logische stap kunnen zijn:
1) Zijn er procedurefouten gemaakt?
2) Ja ==> Zijn de persoonlijke belangen van de beklaagde geschaad? Neen? ==> veroordeling. Ja ==> de zaak herbekijken, nagaan of er elementen zijn die een ander licht op de zaak werpen.
Jazeker, ook de rechten van een beklaagde moeten te allen tijde gevrijwaard blijven. En ja, zelfs een schuldig iemand, mag behoorlijk verdedigd worden. Maar schuldig, en toch vrijuit gaan door zo'n blunder? Neen, dat is me méér dan een brug te ver. Nu zitten we stomweg met een justitie (sorry: gerecht heeft voor mij een te positieve bijklank), die zich enkel nog de vraag lijkt te stellen of er procedurefouten zijn gemaakt of niet. En of iemand nu schuldig is of niet aan hetgeen hem ten laste gelegd werd, lijkt eerder bijzaak.
En ja, daar heb ik moeite mee.