Het is niet alleen de snelheid maar ook de afstand tussen voertuigen die maakt dat je rechts doodleuk wordt vastgereden. Bende egoisten.
Volledig akkoord met jou.
Het is daarom dat ik mij in België, al lang vóór het theoretisch nodig zou zijn, naar de linker rijstrook begeef, om te vermijden dat ik vastgereden word.
Dit egoisme in het verkeer kan je dan weer als maatstaf nemen voor onze hele maatschappij.
Juist.
Uitgerekend deze sociale ingesteldheid van de meeste Belgen is voor mij een katalysator geweest om te emigreren.
Het is trouwens daarom dat ik mij hoe langer hoe meer afvraag in welke mate een Christophoros website zou kunnen bijdragen tot een beter wegverkeer. Zoals Dirk Deckx mij onlangs nog adviseerde, besteed ik daar best niet al te veel tijd aan.
Daarom zoek ik al een tijdje naar werk in een buurland om te kunnen vertrekken maar spijtig genoeg geraak ik niet zomaar aan deftig werk.
Hier in Bayern bedraagt het werkloosheidspercentage momenteel slechts 3%.
Dat is abnormaal weinig. Normaal geraak je niet onder 5%, omdat er nu eenmaal overal en altijd mensen zijn welke je nergens aan de slag krijgt.
Het is mede te wijten aan de ingesteldheid van de Bayern, die voor 200% leven: keihard werken, en keihard plezier maken. Een Bayer die het geluk heeft dat hij slechts 40 uren per week moet werken, zoekt een bijjob, of hij die nu financieel nodig heeft of niet.
Het is hier evenwel geen sociaal paradijs zoals in België.
Een arbeidscontract van 40 uur per week leidt niet zelden tot 50 à 60 uren per week zonder compensatie of bijkomende vergoeding.
Werkloosheidsuitkeringen duren hier maximaal 2 jaar, en na 2 jaar werkonbekwaamheid vlieg je op vervroegd pensioen, ook al ben je pas 30.
Ik heb drie kinderen waarvan er nog twee op school zitten en één op studentenkot. Mijn ouders zijn hulpbehoevend.
Als ik vertrek want ik ben het hier echt kotsbeu dan moet ik oplossingen zoeken voor mijn ouders, mijn grote kinderen achterlaten en het kleinste meenemen.
Jozef, ik zou jaloers op jou kunnen zijn omdat je daar in Duitsland zo goed zit
Kijk, mazda: het is een kwestie van principes.
Ik heb er niet voor gekozen om in België geboren en opgevoed te worden, en als volwassene staat het mij vrij om te kiezen waar ik wil wonen en leven. Mijn vorige levenspartners waren helaas niet bereid om België te verlaten, doch mijn huidige levenspartner, Leslie, zou voor geen geld ter wereld willen terugkeren naar België.
Mijn ouders hebben mij altijd gezegd dat ze in hun oude dag mij nooit ten laste zouden willen zijn. Mijn vader is overleden, doch mijn moeder beschikt over voldoende middelen om zich in België van alle nodige zorgen te verzekeren.
Mijn schoonouders heb ik aangeboden om hier bij ons te komen wonen, zodat we voor hen zouden kunnen zorgen tijdens hun oude dag. Na hun aanvankelijke instemming daarmee hebben ze verkozen voor het principe dat men oude bomen niet meer verplant. OK, dat is hun keuze geweest, die we respecteren, maar dat ze dan ook hun plan trekken in België. Enkel bij hun uitvaart zullen we ons voor hen nog naar België begeven.
Kinderen kost het hooguit 1 jaar om Duits te leren, en vervolgens hun opleiding hier te kunnen verder zetten.
Sedert we tot onze emigratie naar hier beslist hebben, hebben we uiteraard vele Belgen ontmoet die met dezelfde gedachte leven.
Ons is het intussen duidelijk geworden: al diegenen die er niet voor 100% achter staan, doch een hoop "ja maar..." hebben, verlaten België nooit.
Overigens is het ook belangrijk in welke mate je je toekomstige woonplaats als je Heimat ziet.
Telkens we nog eens naar België terugkeren, zeggen vele buren ons: "Ihr geht noch mal nach Hause." Dan antwoorden we hen telkens weer: "Nein, hier ist unsere Heimat. Und wir fahren nur ungerne ins Ausland."
We hebben hier Roemeense vrienden, die ons zeggen: "In Roemenië is onze geldtas ledig, maar hier is onze ziel ledig." We vinden dat buitengewoon jammer voor deze mensen.
